-I-

Onder de donkere rhodondendrons
hervond ik mezelf weg van het feest
de lampions het palaver over niets
alleen in het licht van de vale maan

En opeens stond ze voor me in haar
scharlakenrode duffelse jas en vlijde
zich zonder aarzelen tegen mij aan
samen in het licht van de vale maan

‘Wat een mooie nacht’ zei ik

‘Marlène’ zei ze ‘aangenaam’

Mijn knieën knikten en mijn lijf
schudde als een sorteermachine

Ach nachtegalen
en eenzame uilen
haal adem tussen
zingen en huilen

-II-

Ik staarde in twee gitzwarte ogen
en verdween in een peilloze diepte

Vaag ontwaarde ik traagdravende
phtaloblauwe Przewalskipaarden
aan een onheilspellende hemel van
plastic phosphoriserende sterren

En een verdwaalde venusheuvel
in geduldig pruttelende modder

‘Zullen we gaan zoenen?’ zei ik

‘Nee’ zei ze ‘eerst ollekebolleke’

Of was het - aardappelpuree?

Rabarber de barber
beent door de bocht
gerommel de trommel
staat op de tocht

-III-

Twee zoenklare kraplakrode lippen
leken haar gelaat te verlaten klaar
om plotsklaps aan te vallen dicht te
klappen als een venusvliegenvanger

Langzaam werd ik opgezogen traag
verteerd en even willoos afgezonken

Lippen lippen lippen
tien pond rond tien
pond rood tien pond
water aan de mond

‘Wat ben je toch mooi’ zei ik

‘Waar denk je aan?’ vroeg ze

Hier stond ‘Deze vraag is dodelijk’
mijn hand viel verlamd in het gras
 
 

-IV-

Mijn gedachten zaten bij de tweelingenparadox
Mersennepriemgetallen en Goejanverwellesluis
vrolijk togen ze van het Antikytheramechanisme
naar de Rasumovskykwartetten van Beethoven

èn - de poëzie in haar broekje

‘Waar denk je aan?’ vroeg ze

‘Oef’ zei ik ‘aan - paarden en
aardappelpuree - èn aan jou!’

Dromenkadaver
armzalig palaver
tocht in het rond
hou toch je mond

Ze lachte en keek me vertederd aan
maar in het morion van haar ogen
was de magische glans verdwenen
en ik ik kon de poëzie wel vergeten