Met de avond bolt de wind wat aan,
bomen lispelen een onrustig lied,
maar achter in de tuin is het aangenaam
en stil ontdaan van stadsgeruis. Rood,
oker en paars ebben nog wat na aan
een donkerblauwe hemel. Ik ben alleen.

De kauwen maken hun dagelijkse ronde,
bladeren dwarrelen omlaag, het kind
dat ik was legt stapeltjes langs de heg,
kleur op kleur, de wind neemt ze mee.
Onder het water staren twee verbaasde
ogen naar het Elysium van vandaag.

Slanke schaduwen spelen in het gras,
een oude man duimt gaten in de grond,
een naakte vrouw valt traag voorover,
beeld voor beeld, langzaam stijgt het
schaap van de buren op. De witte egel
zoekt een plaatsje voor zijn winterslaap.

Tussen de bloemkolen groeit het hoofd
van mijn vader, hij kijkt me, nee, slaat
zijn ogen neer, in de verte gaat de klok
van de kerk die niet meer bestaat. Mijn
eerste meisje strekt zich uit op het mos,
onder de bomen klapt een bolster open.

Een warm verdriet spoelt aan, weerloos
op een lang leeg strand, stilaan wordt
het donker. Ergens in de mist, in een of
ander eenzaam bed, verdrinkt een man
in het onbevrozen plezier van geliefden.
Alaan fluistert de wind: 'Was jij maar –